شعری از : زهرا حیدر پور (از کرمانشاه)

«  جاده سرنوشت  »

درجاده بلند سرنوشت به دنبال هدف دلخواهم میرفتم چه باسرعت،چه بالذت. میرفتم و میرفتم، گذر زمان را نفهمیدم فقط

***

به انتهای بی انتهایش فکر میکردم و دلخوش بودم، نمیدانستم چه مدت است که در راهم. اما امروز یکباره صدایی آمد که دگر نرو، این

***

جاده بدون رسیدن به مقصد تمام شد، دگر راه به جایی ندارد، سرگردان وحیران ماندم، اصلا باورم نمیشد، آهی که از درون سردم

***

برخاست داغتر از آتش بود و وجودم را سوزاند، به عقب نگاه کردم، چه راه بلندی آمده بودم چه پرپیچ وخم و چه پر از

***

تیغهای تیز زخم زبان  ، اما چه پوچ و بی حاصل. یاد خودم افتادم، جوانی ام چه شد؟ وای که آنرا عمری بود در گوشه ای ازین راه

***

جاگذاشته بودم، دگر تمام شده بود و هیچ از آن نفهمیدم افسوس که هرگز تکرار نخواهد شد از بس راه رفته بودم نشستن را فراموش

***

کرده بودم ولی دگر بی اختیار همان جا نشستم، کاری نتوانستم بکنم، نه راه پیش بود و نه راه پس. حال بی وزن وتنها همچون

***
قاصدک خودم را بدست طوفان سرنوشت میسپارم که مرابی اختیار تا کجا تاب خواهد داد و او چه خیالی برایم دارد. وای که چه

***

عذاب آور است که هر چه فکر میکنم نمیدانم تاوان چه گناهی راپس دادم، نمیدانم... نمیدانم...

... زهرا حیدر پور ...

از خانم زهرا حیدر پور و سارینا فرخی کمال تشکر را دارم که کمک کردن تا این شعر در وبلاگ قرار بگیره

مخصوصاً از سراینده این شعر "خانم حیدر پور"

امیدوارم شما هم از این شعر خوشتون اومده باشه و برای حمایت و تشکر از سراینده شعر نظراتتون رو در مورد شعر در همینجا قرار بدید

*** با نظراتتون سازنده وبلاگ خواهید بود ***

با تشکر زیاااااااااااااااااااد